materiały

Sylwiaa R.

materiały-może komus pomogą Smile

jeśli ktoś woli w formie pliku worda to proszę napisać maila Smile

mam też jakieś materiały w pdfach-ogólnie wszystko o czym bylo mówione na konwersatorium Smile

Odpowiedzialność karna funkcjonariuszy publicznych

1. Roman Góral i O. Górniak – Przestępstwa p-ko instytucjom państwowym i wymiarowi sprawiedliwości.
2. Marian Fleming, Janina Wojciechowska – Zbrodnie wojenne i przestępstwa p-ko pokojowi, państwu i obronności.
3. Stanisław Choc – Przestępstwa p-ko RP / wydawnictwo Uni.Opolskiego/.

Egzamin – test nie proste odwołanie się do posiadanych wiadomości ale zastosowanie ich do rozwiązania problemu. Co roku jest opracowany nowy zestaw pytań. Na wykłady trzeba przynosić kk.
Problematyka tego wykładu w przeważającej części dot. Części szczególnej kk. Ustawodawca wprowadzając na liście przestępstw poszczególne rodzaje zachowań czyni to konstruując tzw. Typizację, w ramach której określa się / są to ustawowe znamiona /:
1. przedmiot przestępstwa
2. podmiot
3. stronę przedmiotową
4. stronę podmiotową.
Jest to taki schemat który odnosi się do każdego typu przestępstwa.
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

1. Przedmiot - używamy zamiennie, jak synonimu – przedmiot zamachu, przedmiot ochrony. Określa ta nazwa wartość, dobro prawne przepisem prawnym chronione a przez sprawcę atakowane. Jeżeli patrzymy ze strony ustawodawcy do mamy przedmiot ochrony a jeżeli z punktu zachowania sprawcy to będzie to przedmiot zamachu.
Przedmiot przestępstwa określa się zawsze pewną nazwą o charakterze abstrakcyjnym. Nazwy abstrakcyjne to takie które odnoszą się do sfery przeżyć, zjawisk a nie realnie istniejących przedmiotów, osób, rzeczy, zwierząt. Nazwą abstrakcyjną jest np. życie, zdrowie, wolność, szczęście. Przedmiot przestępstwa określa się zawsze pewną nazwą abstrakcyjną co odróżnia go od przedmiotu wykonawczego.
Pojęcie przedmiotu przestępstwa ma trzy znaczenia:
· ogólne odnosi się do sumy dóbr prawnych, którym prawo karne przyznaje ochronę / tym nie będziemy się zajmować
· rodzajowy przedmiot ochrony
· bezpośredni przedmiot ochrony

Rodzajowy przedmiot ochrony – jest to ta wartość, to dobro, którego ochronie służy pewien zespół przepisów.
Rodzajowy przedmiot ochrony stanowi podstawę systematyki części szczególnej kodeksu karnego i jest uwidoczniony w tytule poszczególnych rozdziałów. Nas dot. Przestępstwa p-ko działalności instytucji państwa i samorządu. Działalność instytucji państwowych i samorządowych to jest rodzajowy przedmiot ochrony.
Bezpośredni przedmiot ochrony jest to ta wartość którą chroni konkretny przepis ustawy.
Przykład art. 228 kk – przestępstwo łapownictwa - przedmiotem bezpośrednim ochrony jest niesprzedajność osób pełniących funkcje publiczne.
Najczęściej rodzajowy przedmiot ochrony stanowi sumę bezpośrednich przedmiotów ochrony, ale nie zawsze tak jest czasami bezpośredni przedmiot ochrony nie da się wkomponować w rodzajowy przedmiot ochrony. Chodzi tu o rozdziału - Przestępstwa p-ko porządkowi publicznemu. Są tu różne typizacje np. przestępstwo wzięcia zakładnika, znieważenie zwłok. Całkowicie różny przedmiot.
Można jeszcze wyodrębnić główny i uboczny przedmiot ochrony.
art. 134 kk Np. jeżeli jest przestępstwo zamachu na życie Prezydenta RP - przedmiotem ochrony jest tu życie głowy państwa, naczelnego organu wykonawczego, ale cierpią na tym również najbliżsi tej osoby i one także są pokrzywdzonymi. Oznacza to, że ten przepis chroni życie głowy państwa nie tylko w znaczeniu życia osoby sprawującej określony urząd, ale tez życie tej konkretnej osoby fizycznej co ma znaczenie w przypadku śmierci Np. do ustalenia kręgu spadkobierców. Pokrzywdzonym więc nie jest tylko RP ale i najbliżsi prezydenta.
2. Podmiot przestępstwa - to osoba sprawcy.
Typ podstawowy lub typ zasadniczy - ustawodawca kieruje się pewnym obrazem zachowania opierając się na dotychczasowym doświadczeniu. Ujmuje to w typie w/w.
Np. art. 148 kk - kto zabija człowieka to jest to podstawowy typ zabójstwa.
Typ uprzywilejowany – konstruowany jest w ten sposób, że do znamion typu podstawowego dodaje się znamiona dalsze, czyli uzupełnia się zestaw znamion typu podstawowego o znamiona dalsze. Właśnie te dodatkowe znamiona opisują różnicę stopnia społecznej szkodliwości. W typie uprzywilejowanym są to okoliczności pomniejszające stopień społecznej szkodliwości w stosunku do typu podstawowego.
Typ kwalifikowany - jak wyżej, te dodatkowe znamiona opisują okoliczności sprawiające, że tu stopień społecznej szkodliwości jest wyższy od typu podstawowego.
Np. art. 148 par. 1 – to typ podstawowy. Bardziej społecznie szkodliwe.
§ 4. Kto zabija człowieka - znamiona typu podstawowego pod wpływem silnego wzburzenia usprawiedliwionego okolicznościami - znamiona dodatkowe - typ uprzywilejowany.
§ 2 Kto zabija człowieka: - typ podstawowy ze szczególnym okrucieństwem - znamiona dodatkowe - typ kwalifikowany / społeczna szkodliwość wyższa od typu podstawowego/.
Ze względu na osobę sprawcy czyli podmiot przestępstwa dzielimy na:
- powszechne
- indywidualne
· właściwe
· niewłaściwe

Przestępstwa powszechne to takie których sprawcami może być każdy człowiek, niezależnie od tego jakie ma właściwości. Przestępstwo zabójstwa jest przestępstwem powszechnym.

Przestępstwa indywidualne to takie których sprawcą może być tylko osoba opisana w ustawie, posiadające pewne cechy wskazane w ustawie.
Np. art. 149 kk Matka, która zabija dziecko w okresie porodu pod wpływem jego przebiegu, - jest to przestępstwo, którego sprawcą nie może być mężczyzna, nie może być każda kobieta, a tylko ta kobieta dopiero co urodziła dziecko i jeszcze pozostaje pod wpływem przebiegu porodu. A więc przestępstwo dzieciobójstwa z art. 149 kk jest przestępstwem indywidualnym.

Przestępstwo indywidualne właściwe - jest zawsze w typie podstawowym, bowiem mamy tu do czynienia z zachowaniem, które o tyle tylko jest przestępstwem o ile znajduje to zachowanie osoba opisana w ustawie.
Np. art. 228 kk § 1. Kto, w związku z pełnieniem funkcji publicznej, przyjmuje korzyść majątkową lub osobistą albo jej obietnicę, - przestępstwo łapownictwa tzw. Łapownictwo bierne / profesor daje 5.000 zł studentowi – to student nie popełnia przestępstwa ale w odwrotną stronę student daje profesorowi to prof. Popełnia przestępstwo. Przyjęcie korzyści majątkowej od kogokolwiek jest o tyle tylko przestępstwem o ile robi to osoba pełniąca funkcje publiczne i czyni to w związku z pełnieniem tej funkcji. Przestępstwo łapownictwa biernego jest przestępstwem indywidualnym właściwym.

Przestępstwo indywidualne niewłaściwe jest zawsze albo typem uprzywilejowanym albo typem kwalifikowanym. Czyli indywidualne właściwość sprawcy opisana w ustawie powoduje, że osoba tę właściwość posiadająca odpowiada inaczej niż ogół osób a mianowicie albo z przepisu surowszego albo z przepisu łagodniejszego / art. 160 kk/.

3. Strona przedmiotowa - to opis czynu lub czynu-skutku, czynu i skutku oraz okoliczności towarzyszących czynowi.
Do znamion strony przedmiotowej zaliczamy:
· znamiona czasownikowe - opisujące albo sam czyn albo czyn i skutek
· znamiona opisujące przedmiot wykonawczy
· znamiona opisujące tzw. Znamiona modalne czyli czas, miejsce, sytuacje, sposób działania sprawcy, środek jakiego użył.
Spośród tych znamion strony przedmiotowej niektóre występują w każdej typizacji a niektóre tylko niekiedy. Tym najistotniejszym znamieniem występującym w każdej typizacji jest znamię opisujące czyn lub czyn i skutek.
Kiedy mamy do czynienia tylko z opisem czynu a kiedy czynu i skutku. Rozróżnienie to wiąże się z podziałem przestępstw na przestępstw bezskutkowe czyli formalne i skutkowe czyli materialne.

Przestępstwo bezskutkowe / formalne / - to jest przestępstw. Które jest dokonane z chwilą ukończenia czynu przez sprawcę. Dla jego dokonania bez znaczenia pozostaje co wyniknęło z tego czynu. Każdy ludzki czyn powoduje jakieś skutki, ale przy przestępstwie formalnym one są dla bytu przestępstwa bez znaczenia. Np. art. 180 kk - Kto, znajdując się w stanie nietrzeźwości lub pod wpływem środka odurzającego, pełni czynności związane bezpośrednio z zapewnieniem bezpieczeństwa ruchu pojazdów mechanicznych, - ustawodawca przesądził z góry, że ten typ zachowania jest niebezpieczny i wystarczy tylko podjąć takie działanie, aby zaistniało przestępstwo formalne.

Przestępstwo skutkowe / materialne / - jest dokonane nie z chwilą zakończenia czynu ale z chwilą wystąpienia zmiany w świecie zewnętrznym. Od wystąpienia której ustawa uzależnia dokonanie tego przestępstwa. Np. przestępcy pobili i pozostawili w parku a ofiara zmarła po kilku dniach to do chwili jej śmierci nie popełnili zabójstwa gdyż zabójstwo jest przestępstwem skutkowym dla jego wystąpienia konieczne jest wystąpienie tej zmiany w świecie zewnętrznym o której mowa w art. 148 kk. Tą zmianą w świecie zewnętrznym jest spowodowanie zgonu człowieka.
Przy przestępstwach formalnych ustawodawca opisuje tylko czyn, a przy przestępstwach materialnych czyn i skutek.
Na gruncie prawa karnego obowiązuje zasada zgodnie z którą istota przestępstwa musi być określona w prawie ale kształt tego obowiązku ustawodawcy jest różny w zależności od tego czy mamy do czynienia z przestępstwem formalnym czy materialnym. Ciężar gatunkowy przestępstwa skutkowego, jego społeczna szkodliwość wiąże się z tym, rezultatem zachowania sprawcy – skutkiem. Co do zasady jest obojętne w jaki sposób, jakim czynem sprawca doprowadził do powstania skutku. Przy przestępstwie formalnym którego społeczna szkodliwość kształtowana jest właśnie zachowaniem sprawcy – ustawodawca musi dogłębniej w sposób dokładniejszy określić istotę czynu. Ten obowiązek ustawodawcy trzeba mieć na uwadze dokonując oceny czy dane przestępstwo można popełnić tylko przez działanie, czy tylko przez zaniechanie czy też zarówno przez działanie jak i zaniechanie.
W rozumieniu prawa karnego czyn człowieka może polegać albo na działaniu albo na zaniechaniu.

Zaniechanie - kierunkowa bezczynność czyli bezczynność w kierunku w którym prawo wymagało aktywności. O zaniechani można mówić tylko wtedy gdy ktoś nie dopełnił ciążącego na nim prawnego obowiązku.
Opis przestępstwa formalnego musi pozwalać na sformułowanie odpowiedzi czy dane przestępstwo można popełnić tylko przez działanie czy też przez zaniechanie.
Przy przestępstwie skutkowym nie ma takiej potrzeby bowiem ustawodawca o tym przesądził w części ogólnej KK w art. 2 stanowiącym o tym, że przestępstwo skutkowe może być popełnione przez zaniechanie. Prawny obowiązek zapobiegnięcia skutkowi może wynikać z różnych aktów prawnych. Nieraz ustawa to mało konieczne jest uszczegółowienie w aktach niższej rangi. /wg Pani Prof. Musi wystąpić prawny szczególny obowiązek i dopiero można mu zarzucić zaniechanie/.Przestępstwo skutkowe najczęściej może być popełnione przez działanie i zaniechanie chyba, że coś innego wynika z istoty danego czyny np. niealimentacji nie można popełnić przez działanie, albo wyraźnego stanowiska ustawodawcy. Przestępstwo formalne natomiast może być popełnione tylko w takiej postaci czynu jak to wynika z ustawowego opisu czynu. W KK większość przestępstw to przestępstwa skutkowe. Ustawodawca stosunkowo o odwołuje się do konstrukcji przestępstw formalnych gdyż w ten sposób znacząco poszerza się pole kryminalizacji. Konstrukcja przestępstwa formalnego pozwala na uruchomienie represji wcześniej jeszcze nim coś złego z czynu wyniknie. Praw karne ma charakter subsydiarny – ostateczna ostateczność.
Skutek może przybrać dwojaką postać:
1/ może polegać na naruszeniu dobra prawnego
2/ narażeniu dobra prawnego na niebezpieczeństwo konkretne.

Przestępstwa narażenia na niebezpieczeństwo dzielimy na:
-przestępstwa abstrakcyjnego narażenia na niebezpieczeństwo, które należą do przestępstw formalnych
Np art. 180 kk jest przestępstwem abstrakcyjnego narażenia na niebezpieczeństwo. Ustawodawca przesądził, że pewien rodzaj zachowania jest n niebezpieczny i na tej podstawie zachowanie to uznał za przestępstwo. Podstawą odpowiedzialności karnej nie jest tu rzeczywiste zagrożenie, sprawca odpowie nawet wówczas gdy jego zachowanie nie wywoła żądnego rzeczywistego zagrożenia.
- i konkretnego narażenia na niebezpieczeństwo, które należą do przestępstw skutkowych
Przy przestępstwach konkretnego narażenia na niebezpieczeństwo dla ich bytu wymagane jest powstanie zmiany w świecie zewnętrznym polegające właśnie na zwiększeniu niebezpieczeństwa w porównaniu ze stanem jaki istniał wcześniej. Np. art. 160 kk trzeba wykazać komu to niebezpieczeństwo zagrażało, na czym polegało, z jaką intensywnością zagrażało czyli kształt tego niebezpieczeństwa musi być wykazany gdyż to jest skutek.

Przedmiot wykonania albo przedmiot bezpośredniego działania, jest to realny istniejący przedmiot na który swoje zachowanie skierowuje sprawca. Używamy dla określenia przedmiotów wykonawczych nazw konkretnych. Przedmiotem zamachu przy zabójstwie jest życie człowieka a przedmiotem wykonawczym jest ciało żywego człowieka. Każde przestępstwo musi posiadać swój przedmiot ochrony ale są przestępstwa, które nie mają przedmiotów wykonawczych. Przedmiot wykonawczy nie charakteryzuje każdego typu przestępstwa. Np przestępstwo nawoływania do wojny nie ma przedmiotu wykonawczego. Pozostałe znamiona strony przedmiotowej czyli znamiona opisujące okoliczności czasu miejsca sytuacji i sposobu działania sprawcy i środka występują w nielicznych opisach przestępstw i ich wystąpienie ma takie znaczenie, że popełnienie czynu w innym czasie, innym miejscu, inny sposób, przy użyciu innego środka oznacza niewypełnienie znamion danego przestępstwa. Np. art. 241 kk Kto uwalnia się sam, będąc pozbawionym wolności na podstawie orzeczenia sądu lub prawnego nakazu wydanego przez inny organ państwowy – znaczenie ma tu cezura czasowa.

4. Strona podmiotowa - to inaczej psychiczne nastawienie sprawcy do czynu. Ze względu na stronę podmiotową przestępstwa dzielimy na:
· Przestępstwa umyśle
· Przestępstwa nieumyślne.
O tym czy dane przestępstwo można popełnić tylko umyślnie czy także nieumyślnie decyduje ustawodawca. Możliwość popełnienia przestępstwa w sposób nieumyślny musi być wyraźnie przewidziana w ustawie. Odbywa się to najczęściej poprzez wprowadzenie odrębnego paragrafu tego samego artykułu. Nie można snuć dywagacji czy dany rodzaj zachowania można popełnić nieumyślnie czy nie, bo to jest rozumowanie zwodnicze. Gdyż może być tak, że ustawodawca nie uznał za słuszne operować sankcją karną wobec takiego zachowania. Np. art. 288 kk -Kto cudzą rzecz niszczy, uszkadza lub czyni niezdatną do użytku. Można cudzą rzecz zniszczyć nieumyślnie ale nie ma takiego przestępstwa. Dla karalności za przestępstwo nieumyślne konieczna jest wzmianka w ustawie, pozytywny przepis o tym mówiący. Zbrodnie można popełnić tylko umyślnie a występek także nieumyślnie o ile ustawa tak stanowi.
Istota umyślności i nieumyślności - polski ustawodawca opisuje istotę strony psychicznej w sposób archaiczny opierając się na trójpodziale zjawisk psychicznych tj. na Stefę świadomości czyli intelektu woli i uczucia. Współczesne psychologia uważa, że te trzy Stefy świadomości, intelektu i woli wzajemnie na siebie oddziałują.
Świadomość czyli proces intelektualny może przejawić się w dwojakiej postaci jako świadomość konieczności lub świadomość możliwości. Świadomość konieczności mówimy wówczas jeżeli sprawca rozważając swoje przyszłe zachowanie dochodzi do wniosku, że na pewno dojdzie do popełnienia czynu zabronionego. Np. (1) jeśli ktoś chce zabić drugiego człowieka, jest toksykologiem i dokładnie wie ile trzeba danej trucizny aby człowieka takiego a takiego, pozbawić życia. Dobiera precyzyjnie truciznę. To możemy powiedzieć, że on był pewien podając człowiekowi truciznę jego śmierci. Cechowała go świadomość konieczności. W sferze woli towarzyszyła temu chęć bo on chciał skutek śmiertelny spowodować. (2) Ale może też być inaczej skutek śmiertelny może spowodować w ten sam sposób osoba nie znająca się na toksynach, które czyni miksturę w jej przekonaniu ze środków mniej szkodliwych dla zdrowia. Ma jedynie świadomość możliwości spowodowanie śmierci, przypuszcza, że podanie takiej mikstury ofierze spowoduje jej śmierć i właśnie tego chce. Zamiar bezpośredni cechuje się zawsze chęcią, która towarzyszy albo świadomości koniecznej albo świadomości możliwej.
(3) Przestępstwo umyślne może polegać także na zamiarze ewentualnym. Istotą zamiaru ewentualnego jest to, że sprawca zamiarem bezpośrednim, swoją chęcią obejmuje jakiś cel, który może być zresztą zgodny z prawem ale osiągnięcie tego celu sprzężone jest z ryzykiem, niebezpieczeństwem spowodowania jakiegoś ujemnego skutku. Skutku, którego powodowania prawo zabrania a mimo to sprawca działa i to go nie powstrzymuje czyli on ma świadomość możliwości spowodowania ujemnego skutku i na to się godzi. Np wypalanie łąk, właściciele tych łąk są przekonani, że ich podpalenie zwiększy plony w przyszłym roku co jest celem zbożnym nie jest to cel zakazany przez prawo, ale dymy, które się unoszą z tego powodu nad drogami powodują taki zmniejszenie widoczności na drogach, że może dojść do katastrofy drogowej. Zdrowo myślący człowiek wie, że podpalone trawy dają dymy i one unoszą się nad sąsiadującą drogą liczy się więc z możliwością doprowadzenia do katastrofy drogowej i to jego intensywne dążenie do osiągnięcia celu że na taki efekt uboczny się godzi.
Czy każde przestępstwo opisane jako umyślne może być popełnione w obydwu postaciach zamiaru czyli zarówno jako zamiar bezpośredni i jako zamiar ewentualny – nie. W części szczególnej kk są niektóre przestępstwa opisane w taki sposób, że mogą być popełnione tylko z zamiarem bezpośrednim. Szczególną ich kategorię stanowią przestępstwa kierunkowe.

Przestępstwa kierunkowe - to takie ,których zestaw ustawowych znamion obejmuje znamion szczególnego podmiotowego nastawienia sprawcy. Jest to nastawienie wynikające z celu do którego zmierza sprawca albo motywacji jaką się kieruje. Np. kto w celu osiągnięcia korzyści majątkowej. Jak ktoś zmierza do osiągnięcia korzyści majątkowej to oznacza , że chce tej korzyści. Przestępstwa kierunkowe mogą być popełnione tylko z zamiarem bezpośrednim.
Szczególne znamiona odnoszące się do podmiotowego nastawienia sprawcy najczęściej wyrażane są wprost w ustawie, najczęściej dotyczą celu i wówczas w ustawie mamy zwrot „kto chce”. Szczególne podmiotowe nastawienie sprawcy jest decydujące dla kształtu bezprawia decyduje o kwalifikacji prawnej czynu. / przykład z kradzieżą samochodu i zaborem w celu krótkotrwałego użycia – jest to w obu przypadkach przestępstwo kierunkowe bo sprawca działa z określonym nastawieniem/.

Nieumyślność - art. 9 pat. 2 kk określa poprzez wskazania najpierw dwóch cech wspólnych nieumyślności - 1/ brak zamiaru i 2/ naruszenie zasad ostrożności obowiązujących w danych okolicznościach.
Dwie postacie nieumyślności:
· świadomość
· nieświadomość.
Nieumyślność świadoma (4) cechuje się tym, że sprawca przewiduje możliwość popełnienia czynu zabronionego ale bezpodstawnie uważa, że takiej okoliczności uniknie.
Nieumyślność nieświadoma (5) to brak jakiejkolwiek refleksji nad przebiegiem zdarzeń, chociaż sprawca mógł przewidzieć możliwość popełnienia czynu zabronionego .
Istota umyślności i nieumyślności

Świadomość Wola
Konieczności Możliwości Chęć Na to się godzi
UMYŚLNOŚĆ Zamiar bezpośredni + (1) + (1)
+ (2) + (2)
Zamiar ewentualny + (3) +(3)

NIEUMYŚLNOŚĆ +(4) _(4) _(4) Bezpodstawnie uważa, że uniknie popełnienia czynu zabronionego
- (5) - (5) - (5) Mógł przewidzieć możliwość popełnienia czynu zabronionego

Strona podmiotowa mieszana - art. 9§ 3 kk - Sprawca ponosi surowszą odpowiedzialność, którą ustawa uzależnia od określonego następstwa czynu zabronionego, jeżeli następstwo to przewidywał albo mógł przewidzieć. – czyli spełnione są wymogi nieumyślności. Konstrukcja strony podmiotowej mieszanej odnosi się do typów kwalifikowanych przez następstwo.
Typ kwalifikowany opisany jest przez ustawodawcę w ten sposób, że do znamion typu podstawowego dodawane są dalsze, te które powodują wzrost społecznej szkodliwości czynu w porównaniu z typem podstawowym.
O wzroście społecznej szkodliwości czynu mogą decydować:
1/ okoliczności czynu - czyli pewne właściwości czynu jego cechy występujące równolegle z czynem okoliczności np. szczególne okrucieństwo przy zabijaniu jest to okoliczność kwalifikowana bo występuje równocześnie z czynem
2/ dalszy rezultat czynu, jego następstwo - np. przy przestępstwie aborcji niezgodnej z ustawą to jest typ podstawowy ale na skutek tego postępowania lekarza doszło do trwałego okaleczenia kobiety lub jej śmierci to mamy do czynienia ze wzrostem społecznej szkodliwości wynikającej z tego dalszego następstwa. Pierwszym skutkiem zachowania sprawcy jest unicestwienie płodu a dalszym pozbawienie kobiety życia. W takim przypadku mówimy o następstwie kwalifikującym.
Typy kwalifikowane to typy kwalifikowane albo przez okoliczności albo kwalifikowane przez następstwo.
Art. 9 §3 kk - muszą być spełnione wymogi nieumyślności w w/w przykładzie sprawca umyślnie przerywał ciążę - umyślnie realizował bez upoważnienia ustawowego cel – aborcję. Był to umyślnie zrealizowany typ podstawowy ale z tego wyniknął skutek dalszy – śmierć kobiety. Jeżeli śmierć kobiety była zawiniona przez sprawcę w sposób nieumyślny czyli np.,. wykonywał ten zabieg w braku higieny i w wyniku tego doszło do ogólnego zakażenia organizmu kobiety to mógł on przewidzieć, że dojdzie do zgonu kobiety, zatem odpowie nie tylko za niezgodną z prawem aborcję ale także za spowodowanie śmierci kobiety. Jest to połączeniu umyślności z nieumyślnością umyślna – aborcja, nieumyślna – śmierć kobiety. Jest to więc typ strona podmiotowa mieszana. Jeżeli do skutku śmiertelnego doszło gdy kobieta zataiła istotne wiadomości, np. że pobiera leki na krzepliwość krwi a przyczyną jej śmierci był masywny nie dający się zatamować krwotok to wówczas lekarz nie mógł tego przewidzieć- to za skutek śmiertelny kobiety nie odpowie bo nie można mu przypisać winy do zejścia kobiety. Odpowie tylko za nielegalną aborcję.

Przestępstwo o stronie podmiotowej mieszanej to takie w przypadku którego typ podstawowy jest zrealizowany umyślnie a następstwo kwalifikujące – nieumyślnie. Ta konstrukcja nie odnosi się do typów kwalifikowanych przez okoliczności. Odnosi się tylko do typów kwalifikowanych przez następstwo.
Przestępstwa składające się na zamachy na prawidłowość funkcjonowania instytucji państwowych i samorządowych. Dzisiejszy kształt tych uregulowań zawdzięczmy Rewolucji Francuskiej. Do tej pory aparat urzędniczy traktowany był jak przedłużenie ręki władcy feudalnego władca nieomylny, nieomylnie urzędnicy więc nie mogła istnieć pojęciowo kategoria przestępstw której sprawcami byliby urzędnicy. Obowiązywała konstrukcja, że zamach na urzędnika jest zamachem na władcę, zamach na urzędnika stanowi l zamach na państwo. Rewolucja Francuska rozerwała więź pomiędzy państwem a aparatem urzędniczym. Pojawiła się kategoria przestępstw urzędniczych. Urzędnik przestał być nieomylny. Od tego czasu mówiąc o przestępstwach p-ko prawidłowemu funkcjonowaniu instytucji państwowych i samorządowych mamy na uwadze dwie kategorie przestępstw - :
1/ przestępstwa popełniane od wewnątrz czyli przez funkcjonariuszy publicznych
2/ przestępstwa popełniane od zewnątrz czyli przeciwko funkcjonariuszom publicznym.
Podstawowym pojęciem dla tej grupy przestępstw jest pojęcie funkcjonariusza publicznego, które określa albo podmiot przestępstwa albo określa podmiot wykonawczy.

Funkcjonariusz publiczny - art. 115§13 kk
1) Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej,
2) poseł, senator, radny, poseł do Parlamentu Europejskiego,
3) sędzia, ławnik, prokurator, funkcjonariusz finansowego organu postępowania przygotowawczego lub organu nadrzędnego nad finansowym organem postępowania przygotowawczego, notariusz, komornik, kurator sądowy, syndyk, nadzorca sądowy i zarządca, osoba orzekająca w organach dyscyplinarnych działających na podstawie ustawy,
4) osoba będąca pracownikiem administracji rządowej, innego organu państwowego lub samorządu terytorialnego, chyba że pełni wyłącznie czynności usługowe, a także inna osoba w zakresie, w którym uprawniona jest do wydawania decyzji administracyjnych,
5) osoba będąca pracownikiem organu kontroli państwowej lub organu kontroli samorządu terytorialnego, chyba że pełni wyłącznie czynności usługowe,
6) osoba zajmująca kierownicze stanowisko w innej instytucji państwowej,
7) funkcjonariusz organu powołanego do ochrony bezpieczeństwa publicznego albo funkcjonariusz Służby Więziennej,
Cool

osoba pełniąca czynną służbę wojskową

Art. 116. Przepisy części ogólnej tego kodeksu stosuje się do innych ustaw przewidujących odpowiedzialność karną, chyba że ustawy te wyraźnie wyłączają ich zastosowanie.
W definicji art. 115$13 kk ustawodawca posłużył się trojakiego rodzaju określeniami, jest to wyliczenie wyczerpujące enumeratywne, jeżeli nie są wyraźnie wymienione nie mogą być uznane za funkcjonariuszy publicznych. Niektóre jednak określenia są tak szerokie, że wymagają zastosowania wykładni.
Podział na trzy kategorie:
1. używając nazw - poseł, senator , prezydent
2. ustawa daje charakterystykę czynności wykonywanych przez daną osobę np. osoba uprawiona do wydawania decyzji adm. Osoba orzekająca w sprawach dyscyplinarnych
3. wskazanie zatrudnienia w określonych instytucjach lub organach z wyłączeniem osób pełniących funkcje usługowe .
najmniej problemów dot. Tej części definicji gdzie wskazuje się czynności wykonywane przez dany podmiot np. podmiot, który wydaje decyzje adm. chociaż działa po za organami państwa, po za instytucjami państwa np. dziekan rady adwokackiej, który podejmuje decyzje o przyjęciu na listę adwokatów, Prezes Izby Lekarskiej, osoby orzekające w sprawach dyscyplinarnych w korporacjach gdzie działają sądy dyscyplinarne skopiowane są zasady funkcjonowania procesu karnego jest odpowiednik prokuratora jest nim rzecznik oskarżenia, jest sąd orzekający i obwiniony, któremu służy prawo do obrony – zasada kontradyktoryjności. Rzecznik, czy oskarżyciel nie podlega tej ochronie ponieważ on nie orzeka dyscyplinarnie, orzeka sąd dyscyplinarny. Nie jest on funkcjonariuszem publicznym.
Problem jest z pewnymi sformułowaniami w tej definicji: pkt. 4 innego organu państwowego lub JST, pkt instytucji państwowej, przepis z części szczególnej kk art. 226§3 kk - konstytucyjny organ państwowy. Funkcjonują te pojęcie na gruncie tej ustawy i trzeba uwzględnić relacje zachodzące między nimi.

Konstytucyjny organ jest to organ, którego podstawowa regulacja zawarta jest w konstytucji .Są organy państwowe, które nie są organami konstytucyjnymi to znaczy nie ma o nich wzmianki w Konstytucji - jest to prokuratura, PIS, RPDz. Organ konstytucyjny to pojęcie węższe niż organ państwowy.

Organ państwowy - to wyodrębniona struktura organizacyjna aparatu państwa, jest to część aparatu państwa wyodrębniona pod względem organizacyjnym, kompetencyjnym i działająca w oparciu o określoną procedurę.

Instytucja państwowa / mamy orzecznictwo dot. Tego/
- przez instytucję państwową należy rozumieć organy państwowe, organy władzy ustawodawczej, wykonawczej i sadowniczej, organy kontroli państwowej wraz z urzędami powołanymi do ich obsługi Oran instytucje typy NBP, PAN
- instytucją państwową jest obecnie każda jednostka organizacyjna, której funkcje społeczne można przyrównać do funkcji organów administracji rządowej, organy państwowego lub samorządowego np ZUS
Te trzy pojęcie pozostają względem siebie w relacji podrzędności organ konstytucyjny jest to organ państwowy, którego podstawy działalności ujęto w Konstytucji Organ państwowy rozumiany tak jak osoba będąca pracownikiem organu kontroli państwowej lub organu kontroli samorządu terytorialnego - czy strażnik miejski jest funkcjonariuszem publicznym / to jest już takie d…/, że odpuszczam/ postanowienie SN z 21.09.05 IKZP 28/05 czerwone orzecznictwo poz. 10 - jest funkcjonariuszem.
Wyliczenie funkcjonariuszy publicznych w art. 115§13 kk nie bez przyczyny zaczyna się do Prezydenta RP dzieje się tak, gdyż przepisy służące ochronie prawidłowego funkcjonowania instytucji państwowych i samorządowych podzielić można na trzy grupy:
1. Przepisu dotyczące ochrony Prezydenta / nie ma przepisów których miałby być wyłącznie Prezydent, jest tylko szczególna regulacja co do Prezydenta jako przedmiotu wykonawczego
2. Przepisu dotyczące pozostałych funkcjonariuszy publicznych /obejmująca zarówno typy przestępstw których podmiotem jest funkcjonariusz jak i typy w przypadku których funkcjonariusz publiczny jest przedmiotem wykonawczym /
3. Przepisu służące ochronie prawidłowości wymiaru sprawiedliwości / przepisy wyłącznie odnoszące się do zamachów na prawidłowy wymiar sprawiedliwości czyli od zewnątrz/.

PRAWNO-KARNA OCHRONA PREZYDENTA RP - art. 134 i art. 135 kk.
art. 134 kk opisuje zamach na życie Prezydenta
art. 135 kk czynna napaść i znieważenie Prezydenta.

Zamach na życie Prezydenta jest to przestępstwo powszechne, każdy może je popełnić .
Przedmiot ochrony – głównym jest życie osoby sprawującej funkcję prezydenta a ubocznym to życie w powiązaniu, z przynależnością tej osoby do określonego kręgu osób najbliższych.
Znaczenie dobra prawnego jakim jest życie osoby pełniącej funkcję Prezydenta - wynika z art. 126 Konstytucji – Prezydent jest naczelnym organem wykonawczym, gwarant ciągłości władzy państwowej, czuwa nad przestrzeganiem Konstytucji, stoi na straży suwerenności, bezpieczeństwa państwa oraz nienaruszalności i niepodzielności jego terytorium. Z tych postanowień wynika ranga tego funkcjonariusza państwowego, szczególna ranga, która tłumaczy odrębność ochrony jaka została mu przydana a także doświadczenie zarówno historyczne jak i innych państw poucz, że zamach na głowę państwa destabilizuje całe państwo – dlatego Prezydent musi mieć tą szczególną ochronę.
Strona przedmiotowa – tego przestępstwa użyto zwrotu zamach.
Istotne jest czy będziemy kierować się zasadą wykładni, że temu samemu pojęciu na gruncie tej samej ustawy nie powinno się przypisywać równych znaczeń. W myśl tego poglądu ilekroć w KK jest mowa o zamachu to należałoby rozumieć pod tym pojęciem to samo. Czy też drugi pogląd można nazwę zamach rozumieć różnie. Kierując się tym pierwszym pojęciem - jest ono dominujące, przyjmuje się, że o przyjęciu różnego rozumienia tego samego pojęcia na gruncie tej samej ustawy, muszą zadecydować jakiejś szczególne względy a mianowicie efekt dysfunkcjonalności w przypadku rozumienia w sposób tożsamy. Kierując się w/w posłużymy się rozumieniem zamachu z Obrony koniecznej. Na gruncie tego przepisu ustalono, że zamach to stworzenie rzeczywistego niebezpieczeństwa. Zamach na życie Prezydenta nie wymaga śmierci Prezydenta tylko skutkiem jest tu narażenie życia Prezydenta na niebezpieczeństwo. Jest to przestępstwo konkretnego narażenia na niebezpieczeństwo. / Wg Choca jest to przestępstwo formalne ale Pani Profesor nie podziela tego poglądu i uważa, że jest to przestępstwo skutkowe konkretnego narażenia na niebezpieczeństwo/.
Znamiona strony podmiotowej są ubogie – mamy tylko określenie samego czynu i skutku oraz przedmiot wykonawczy. Tym przedmiotem wykonawczym jest Prezydent. Żadnych innych znamion strony podmiotowej nie ma
Strona podmiotowa jeżeli zamach to niebezpieczeństwo dla dobra prawnego to w tym przypadku niebezpieczeństwo dal życie Prezydenta to nie można zacieśniać stronę podmiotową tylko do zamiaru bezpośredniego. Jest to przestępstwo tylko umyślne bo nie ma wzmianki o nieumyślności. Popełnione być może zarówno z zamiarem bezpośrednim jak i zamiarem ewentualnym. Motywacje są tu bez znaczenia .Dla bytu tego przestępstwa nie jest ważne czy do zamachu doszło z powodów politycznych czy osobistych. Istotne jest to, że dana osoba w tej chwili pełni urząd prezydenta i dokonano zamachu na jej życie.
W pozostałym zakresie ochrona Prezydenta wynika z innych przepisów / dwóch /, zdrowie Prezydenta chroni przepis o czynnej napaści
Cześć, godność Prezydenta chroni art. 135§2 kk odnoszący się do zniewagi.

Zniewagi Prezydenta - oprócz art. 135 kk jest art. 226 kk – kto znieważa funkcjonariusza publicznego i art. 216 kk -kto znieważa inną osobę w jej obecności.
Publiczna zniewaga to zniewaga dokonana w taki sposób, że odbiorcami tego zachowania może być bliżej nieokreślony karą osób, albo prawie określony ale liczebny krąg osób. Np. wypowiedz telewizyjna, radiowa, w gazecie trafia do odbiorców których nie sposób określić ale jest liczebny krąg odbiorców. – art. 135 kk.
Zniewaga niepubliczna - art. 226 kk Prezydent jest tu zrównany z innymi funkcjonariuszami publicznymi. Np. przyjmowanie nielicznej delegacji związków zawodowych wypełnione jest zmamiono podczas plenienia obowiązków.
Zniewaga na gruncie prywatnym - art. 216 kk np. prywatny gość imieninowy Prezydenta znieważył go. Nie ma publiczności, nie ma momentu pełnienia obowiązków służbowych.
Jest to art. Który chroni nas wszystkich w tym wypadku Prezydent jest zrównany z pozostałymi obywatelami. Przestępstwo z art. 216 jest ścigane w trybie prywatnoskargowym.
!!!!!! Art. 226 kk – TK uznał, że w tej części gdzie „w związku z pełnieniem…” jest to niekonstytucyjne. Czyli powinno być tylko kto znieważa podczas pełnienia służbowych - to nie godziny urzędowania , znamię to odnosi się do realizowania uprawnień i obowiązków wynikających z funkcji funkcjonariusza publicznego, np. policjant po służbie podejmuje interwencję podlega tej ochronie bo on w tym momencie występuje w charakterze funkcjonariusza
W związku – gdy funkcjonariusz w danym momencie nie realizuje swoich uprawnień czy obowiązków ale czyn sprawcy stanowi reakcję na obowiązki lub uprawnienia funkcjonariusz. Dwie sytuacja – sam fakt posiadania przez tego funkcjonariusza uprawnień czy obowiązków , o jego przynależności do określonej kategorii np. gdzieś, kiedyś jakiś policjant zaszedł sprawcy za skórę i ten postanawia się zemścić na policjancie jakimkolwiek, nie tamto zachowanie nie konkretna czynność funkcjonariusza leży u podstaw tego działania tego sprawcy tylko sam fakt przynależności do tego zawodu. Druga sytuacja przedmiotem zamachu będzie konkretny funkcjonariusz z uwagi na czynność którą aktualnie spełnia lub którą kiedyś spełnił lub będzie spełniał. Np Pani Prokurator wniosła akt oskarżenia p-ko określonemu sprawcy przez jego bliskich została oblana kwasem. Ten związek wyrażał się tym, że ona p-ko określonej osobie wnosiła a/o i jego bliscy ją okaleczyli. Komornik który zamierza przystąpić do zajęcia majątku a więc przyszła jego czynność leży u podstaw tego zachowania. Aktualna czynność - Sędzia ogłasza wyrok a oskarżony słowami obelżywymi wypowiada się na temat tego wyroku. Związek z pełnieniem czynności służbowych jest rozumiany w dotychczasowym orzecznictwie i w świetle dotychczasowych ustaleń doktryny szeroko. Z ego właśnie powodu TK uznał, że to sformułowanie jest niezgodne z zasadami przyzwoitej legislacji skoro pozwala na tak szeroką interpretację.

Zniewaga - zachowanie powszechnie uznane za obraźliwe. Nie indywidualne odczucia bo nie jest to przestępstwo skutkowe. Zniewaga jest przestępstwem formalnym, bezskutkowym. W procesie stawia się tylko problem czy ten rodzaj zachowania jest w odczuciu powszechnym obraźliwy, kryterium obiektywne jest brane pod uwagę a niesubiektywne odczucia danej osoby. W ramach tego kryterium obiektywnego uwzględnia się pewne czynniki kulturowe, środowiskowe uwarunkowania., ponieważ pewne sposobu zachowania w określonych kręgach społecznych są znieważające a w innych nie. Np. pewne gesty.
Zniewaga jest przestępstwem formalnym, jest to zachowanie obiektywnie upokarzające, obraźliwe, może być popełnione zarówno słownie jak i gestem ale tylko przez działanie nie może być popełnione bez zaniechanie słynne „ ja panu nawet nogi bym nie podał „nie jest zniewagą ponieważ nie ma prawnego obowiązku podawania ręki. Zniewaga jest przestępstwem formalnym tylko z działania.
Strona podmiotowa zniewagi - jest to przestępstwo tylko umyślne i tylko z zamiarem bezpośrednim. Jest to przestępstwo kierunkowe ponieważ w języku polskim jest różnica treści pomiędzy sformułowaniem obraża znieważa. Obrazić można kogoś nawet niechcąco. A zniewaga jest zachowaniem więcej niż umyślnym w tym znaczeniu, że jest to zachowanie nastawione na wyrządzenie komuś przykrości, dolegliwości. Zniewaga jest intencjonalni realizowana, co oznacza, że jest to przestępstwo które ma na celu dotknięcie czyjejś godności a więc przestępstwo kierunkowe a w konsekwencji tego może być popełnione tylko z zamiarem bezpośrednim.
Przedmiot wykonawczy w trzech typach przestępstwa zniewagi jest różny: zniewaga Prezydenta, zniewaga innego funkcjonariusza publicznego i zniewaga kogokolwiek.

CZYNNA NAPAŚĆ NA PREZYDENTA I OCHRONA ZDROWIA PREZYDENTA

Art. 135 §2 kk i występującym w tej samej ustawie opisem czynnej napaści na innego funkcjonariusza a to ma miejsce w art., 222 kk.
Art. 135. § 1. Kto dopuszcza się czynnej napaści na Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej, podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5.
§ 2. Kto publicznie znieważa Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej, podlega karze pozbawienia wolności do lat 3.

Art. 222. § 1. Kto narusza nietykalność cielesną funkcjonariusza publicznego lub osoby do pomocy mu przybranej podczas lub w związku z pełnieniem obowiązków służbowych, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 3.
§ 2. Jeżeli czyn określony w § 1 wywołało niewłaściwe zachowanie się funkcjonariusza lub osoby do pomocy mu przybranej, sąd może zastosować nadzwyczajne złagodzenie kary, a nawet odstąpić od jej wymierzenia

Porównując te dwa art. Widzimy, że jest tu zróżnicowanie proporcji sankcji karnej odwrotnie do tego, czego się można spodziewać zgodnie z przekonaniem, że Prezydent podlega szczególnej ochronie a zatem sankcja karna za czynną napaść na prezydenta powinna być wyższa niż sankcja karna za napaść na innego funkcjonariusza. Jest akurat odwrotnie. I jest pytanie, dlaczego?.
Jak wiemy z teorii prawa jedna z podstawowych zasad wykładni jest, zasada która odwołuje się do spójności porządku prawnego. Powinniśmy interpretować przepisy tak, aby uniknąć w porządku prawnym sprzeczności a zatem temu samemu pojęciu powinno się w różnych aktach normatywnych przypisywać t samo znaczenie. A tym bardziej powinniśmy na gruncie tej samej ustawy to samo pojęcie zawsze rozumieć jednakowo, w marę możliwości tego samego nie nazywać inaczej. Jest to zasada i jak to bywa od każdej zasady są wyjątki. Właśnie mamy do czynienia z takim problemem. Niestety nie sposób czynnej napaści rozumieć w obydwu analizowanych przepisach tak samo. Jest to niemożliwe nie tylko dla tego, że te sankcje karne nam się wydają nie adekwatnie do znaczenia, ale jak się przyjrzymy treści art. 222 kk to zauważymy, że funkcjonariusze są chronieni także przed naruszeniem nietykalności cielesnej a nie ma takiego przepisu odnośnie Prezydenta. Co powoduje, że nie sposób twierdzić, że nietykalności cielesnej prezydenta ustawa w sposób szczególny nie chroni a chroni w przypadku innych funkcjonariuszy. W związku z tym, przyjmujemy , że pojęcie czynnej napaści odnoszone do innych funkcjonariuszy niż prezydent nie obejmuje naruszenie nietykalności cielesnej bo mamy po temu odrębny przepis art. 222kk , natomiast pojęcie c z y n n e j n a p a ś c i odnoszone do prezydenta właśnie naruszenie nietykalności cielesnej obejmuje. Gdyby przyjąć określenie dolnego progu zagrożenia jako odpowiednie do nietykalności cielesnej to wtedy okaże się, że wszystko jest jak należy. Dolna granica zagrożenia w art. 135 kk za czynną napaść na prezydenta jest surowsza niż sankcja karna przewidziana za naruszenie nietykalności cielesnej innego funkcjonariusza. Czynna napaść na prezydenta obejmuje również naruszenie nietykalności cielesnej.
Omówimy teraz znamię nietykalności cielesnej, co zrobimy w związku z typizacją zawartą w art. 222 kk. Przepis ten broni funkcjonariuszy publicznych przed naruszeniem nietykalności cielesnej czyli zachowaniami które mają postać uderzenia które nie powoduje żadnego uszczerbku na zdrowiu, zachowaniami które mają postać popchnięć ale także zachowaniami, które mają postać czynnych zniewag czyli np. obrzucenie pomidorami, oblanie cuchnącą cieczą, włożenie tortu na głowę i ten krem malowniczo spływa. Tego typu zachowania są z pewnego pogranicza zniewag i w związku z tym mogą być nieraz kłopoty jak zakwalifikować zachowanie sprawcy. Tu trzeba pamiętać, że z uwagi na to, że naruszenie nietykalności cielesnej funkcjonariuszy jest obwarowane surowszą sankcją niż zniewaga to wmyśl zasady in dubio proreo czyli wątpliwości na korzyść, ilekroć mamy wątpliwości czy dane zachowanie uznać za zniewagę czy za naruszenie nietykalności cielesnej powinniśmy przyjmować istnienie zniewagi.
W związku ze zniewagą prezydenta analizowaliśmy przepisu dot. zniewag innego funkcjonariusza, tyczące zniewagi każdego z nas dla zróżnicowania typu ścigania, jaki występuje i pryz tej okazji mówiliśmy, że Trybunał Konstytucyjny zakwestionował w opisie przestępstwa z art. 226 kk – zniewagi funkcjonariusza znamię „ w związku z pełnieniem obowiązków służbowych”. Natomiast nie zakwestionował tego, co do naruszenia nietykalności cielesnej, Naruszenie nietykalności cielesnej nadal tka jak jest w ustawie może być zrealizowane zarówno „ podczas pełnienia obowiązków służbowych „ i to znamię rozumiemy jak przy zniewagach -jak i „ w związku z pełnieniem obowiązków służbowych”.
Znamię „ związek” - jest tu szeroko rozumiane. Może tu występować związek z konkretną czynności funkcjonariusza, albo także, którą kiedyś miał zrobić albo także, którą realizuje właśnie teraz w chwili czynu albo tak, którą dopiero planuje wykonać. Np. naruszenie nietykalności cielesnej polegające na oblaniu cuchnącą cieczą sędziego, który kiedyś wydał zdaniem skazanego niesprawiedliwy wyrok – odpowiada istocie tego przestępstwa, może też mieć to miejsce w trakcie rozprawy, kiedy sędzina zdaniem oskarżonego jest negatywnie do niego nastawiona, nie obiektywnie prowadzi postępowanie, i po trzecie może to być związane z projektowaną czynnością a więc komornik, który przychodzi zając nasze mienie w związku z postępowanie egzekucyjnym przed wejściem do budynku zostanie poturbowany prze właściciela, dłużnika p-ko, któremu ma prowadzić egzekucję. Ten związek z pełnieniem czynności służbowej może występować także na tle przynależności funkcjonariusza do grona funkcjonariuszy w ogóle a więc nie idzie wtedy związek z konkretną czynnością tyko o fakt bycia czy to funkcjonariuszem czy funkcjonariuszem określonej kategorii, czyli podchmieliwszy sobie jegomość poturbował policjanta, bo po prostu nie lubi policjantów. Związek ten z art. 222 kk rozumiemy szeroko.
Na ogół mówi się, że przestępstwo naruszenia nietykalności cielesnej jest przestępstwem formalnym i mało tego nawet dla wytyczenia pewnej granicy pomiędzy naruszeniem nietykalności cielesnej a tak zwanymi drobnymi uszkodzeniami ciała zadawany jest tzw. test uszkodzeń ciała. Mianowicie po to żeby ustalić czy mamy do czynienia z drobnym uszkodzeniem ciała, które nie powoduje dysfunkcji na okres dłuższy niż 7 dni czy też naruszenie nietykalności cielesnej, właśnie zadajemy pytanie - czy powstały jakieś obrażenia, czy powstały jakieś dysfunkcje, jeśli nie to jest to naruszenie nietykalności cielesnej.
Jest to wyśmienity przykład ilustracja tezy o tym czy dane przestępstwo można popełnić tytlko umyśln9ie czy także nieumyślnie nie decyduje interpretator przepisu tylko ustawodawca. Jest rzeczą oczywistą, że można przyjąć, że nietykalność cielesną naruszyć nieumyślne, niechcący po prostu zachowując się nieostrożnie. Ale to nie jest przestępstwo, bo ustawa nie przewiduje odpowiedzialności karnej za nieumyślną realizację nietykalności cielesnej. Jest to przestępstwo t y l k o umyślne, bo brak wzmianki o nieumyślności.
Występek nieumyślny pojawia się wówczas, gdy wyraźnie ustawa o tym wspomina.
Teraz odchodzimy od art. 222 kk i przenosimy się do tego samego stanu faktycznego naruszenia nietykalności cielesnej ale odnoszącego się do innych inż. funkcjonariusze osób czyli do art. 217 kk

Art. 217. § 1. Kto uderza człowieka lub w inny sposób narusza jego nietykalność cielesną, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do roku.
§ 2. Jeżeli naruszenie nietykalności wywołało wyzywające zachowanie się pokrzywdzonego albo jeżeli pokrzywdzony odpowiedział naruszeniem nietykalności, sąd może odstąpić od wymierzenia kary.
§ 3. Ściganie odbywa się z oskarżenia prywatnego.

W § 2 wskazana jest pewna przesłanka dotycząca decyzji dot. wymiaru kary a wzmianka nosi nazwę prowokacji lub retorsji. Chodzi o sytuację, gdy sprawca dopuścił się naruszenia nietykalności cielesnej, dlatego, że pokrzywdzony zachowywał się prowokacyjnie. Niektórzy młodzi ludzie w relacjach z rodzicami, wychowawcami mają taką postawę „ no uderz mnie, uderz.” To jest właśnie zachowanie prowokacyjne.
Retorsją nazywany odpowiedź tym samym. Sprawca spoliczkował pokrzywdzonego a pokrzywdzony wyszedłszy z nerw zrobił to samo. Art. 217§2 kk odnosi się do prowokacji lub retorsji.
W art.,. 222 kk trzeba zwrócić uwagę – p pierwsze ustawa nie przewiduje takiej sytuacji, że funkcjonariusz po spoliczkowaniu może stracić panowanie nad sobą i odpowiedzieć tym samym/ nie wiadomo czy jest to słuszne założenie, ale takie założenie ustawodawca uczynił /,
Trzeba zwrócić uwagę na pewien eufemizm to, co nazywa się prowokacyjnym zachowaniem to tu się nazywa „ niewłaściwym zachowaniem ‘. Ustawodawca zakłada, że urzędnik, funkcjonariusz publiczny nie może się zachować prowokacyjnie, może się zachować tylko niewłaściwie. Ten przepis odnosi się do sytuacji, kiedy do naruszenia nietykalności cielesnej funkcjonariusza doszło, dlatego, ze zachowywał się niewłaściwie. Oczywiście rodzi się pytanie c to jest niewłaściwe zachowanie funkcjonariusza.
Art. 231 kk wskazuje, że jeśli chodzi o wykroczenie po za zakres kompetencji albo niedopełnienie obowiązku to ustawa używa innych określeń, „ kto przekracza uprawnienia”, „niedopełnia obowiązków: A więc niewłaściwe zachowanie to nie jest przekroczenie uprawnień czy niedopełnienie obowiązków. Niewłaściwe zachowanie nie musi być zachowanie bezprawnym, p-ko zachowani bezprawnemu to nam służy obrona konieczna. Funkcjonariusz przekracza swe uprawnienia lub niedopełnia obowiązków dopuszcza się zachowania bezprawnego, co pociąga za sobą właściwe konsekwencje. Zachowanie niewłaściwe to jest inaczej niestosowne, niegodne sprawowanego przez funkcjonariusza urzędu.
W art. 222§2 kk trzeba zwrócić uwagę na interesujące sformułowanie „ sąd może odstąpić od wymierzenia kary”. To jest cecha nadzwyczajnego złagodzenia kary i są do tego stosowane przepisy nie trzeba komentować. / art. 60 kk/. Co to znaczy odstąpić od wymierzenia kary? W KK są trzy sformułowanie, których zespecyfikowanie jest konieczne. Ustawa mówi:
- „ nie popełnia przestępstwa”
- „ nie podlega karze”
- „ sąd może odstąpić od wymierzenia kary”.
Mamy jeszcze w jednym tylko przepisie, art. 25§3 kk pojawia się zwrot” sąd odstępuje od wymierzenia kary”.
Musimy zacząć od przyporządkowania odpowiedniej treści do sformułowania , które występuje w art. 22… kk
„nie popełnia przestępstwa „ to jest określenie, które wyraża brak któregokolwiek z elementów potrzebnych dla bytu przestępstwa. Np. brak odpowiednio wysokiego czyli wyższego niż zwykle stopnia społecznej szkodliwości albo brak bezprawności, albo brak zawinienia
Zwrot „nie podlega karze” - oznacza, że sprawca dopuścił się przestępstwa, ale z pewnych powodów ustawodawca przekreśla możliwość jego ukarania np. sprawca przestępstwa z art.. 276 kk przestępstwa p-ko obrotowi gospodarczemu całą szkodę pokrył przed wszczęciem postępowania. Ilekroć ustawa wyraża użycie określenia „ nie podlega karze” tylekroć mamy do czynienia z tzw. ujemną przesłanką procesową, czyli postępowanie nie może być wszczęte a jeżeli zostało wszczęte to musi być umorzone.
„Sąd odstępuje od wymierzenia kary” - także tyczy niemożności ukarania, ale w tym przypadku postępowanie jest prowadzone to nie jest ujemna przesłanka procesowa. Dopiero sąd ocenia czy warunki dla niemożności wymierzenia kary są spełnione. W przepisie tym chodzi o ustalenie czy przekroczenie granic obrony koniecznej nastąpiło w związku ze strachem spowodowanym zamachem.
„Sąd może odstąpić od wymierzenia kary” – czyli to co nas interesuje tj. art. 222 kk, tu decyzja co do tego czy odstąpić od wymierzenia kary czy też nie spoczywa w ręku sędziego. Sąd odstępuje od wymierzenia kary – ten zwrot, który pojawia się w art. 25§3 kk oznacza obligatoryjny charakter tej decyzji, jeśli zatem przesłanki, o których mowa w tym przepisie są spełnione to sąd w żadnym razie ukarać nie może. Natomiast tu decyzja, co do tego czy ukarać czy nie ukarać oparta o treść art. 222§2 kk jest fakultatywna, to sąd zadecyduje czy ukarać czy nie.
Tak wygląda istota naruszenia nietykalności cielesnej w rozumieniu art. 222 kk. Od tego pułapu. Od tego poziomu społecznej szkodliwości zaczyna się czynna napaść na prezydenta w rozumieniu art. 135§2 kk, dolny poziom społecznej szkodliwości czynnej napaści na prezydenta wyznacza tak rozumiane naruszenie nietykalności cielesnej.
Pojęcie czynna napaść odczytywane powszechnie jako działanie nastawione na wyrządzenie krzywdy. Dlatego też przeważa w literaturze pogląd, że jest przestępstwo kierunkowe, zatem może być popełnione tylko z zamiarem bezpośrednim.

CZYNNA NAPAŚĆ NA INNEGO FUNKCJONARIUSZA CZYLI PRZESTĘPSTWO Z ART. 223 KK.
Art. 223. Kto, działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami lub używając broni palnej, noża lub innego podobnie niebezpiecznego przedmiotu albo środka obezwładniającego, dopuszcza się czynnej napaści na funkcjonariusza publicznego lub osobę do pomocy mu przybraną podczas lub w związku z pełnieniem obowiązków służbowych, podlega karze pozbawienia wolności od roku do lat 10.

Tu poziom społecznej szkodliwości, dolny próg społecznej szkodliwości jest wyższy, czego konsekwencją jest wyższy dolny pułap ustawowego zagrożenia. Skąd się bierze ten wyższy dolny poziom zagrożenia. Powodem tego wzrostu może być jedna z dwóch okoliczności:
1. wielopodmiotowość sprawcy , proszę zwrócić uwagę , ze ustawa mówi, ze” kto wspólnie i w porozumieniu. Z innymi osobami„ - użyta jest tu liczba mnoga, znaczy to, że minimalna konfiguracja to trzyosobowa, bo jeśli ma być sprawca i jeszcze jakieś osoby to muszą być, co najmniej dwie i dlatego minimalna konfiguracja jest trzyosobowa.
2. charakter użytych narzędzi – ustawa mówi o broni palnej, nożu lub czymś podobnym , równie niebezpiecznym. Jeśli chodzi o broń palną to w związku z tym pojęciem konieczna jest refleksja natury ogólniejszej mianowicie w imię spójności, wewnętrznej niesprzeczności porządku prawnego byłoby dobrze gdyby, pojęcia definiowane na gruncie jednej dziedziny prawa były tak samo rozumiane na gruncie innej dziedziny prawa. Niekiedy jednak, okazuje to się być niemożliwe, mianowicie cel, dla którego wprowadzono pewne rozwiązania normatywne …., i w przypadku gdyby te pojęcia odnieść do innych celów okazałoby się, że są one niefunkcjonalne. I taki problem jest z definicją broni palnej zawartą w ustawie o broni palnej. Rzeczywiście zawarta tam definicja ujęta jest tak szeroko, że nie odpowiada ona temu poziomowi społecznej szkodliwości a mianowicie bronią palną jest tam broń gazowa, pistolet startowy. Użycie tego typu przedmiotów nie uzasadnia takiego istotnego wzrostu sankcji, stąd też przyjmujemy, że chodzi tu o broń palną w takim znaczeniu jak posługujemy się tym pojęciem w jeżyku potocznym a nie definicją broni palnej z ustawy o broni palnej.
Noża nie trzeba definiować. A inne podobnie niebezpieczne przedmioty to jest już bardzo długa lista orzeczeń SN dot. Tego, co uznane być może za inny podobnie niebezpieczny przedmiot a to, dlatego, że to każdy przedmiot ze względu na sposób użycie może się okazać podobnie niebezpieczny. Np. but damski zaopatrzony w obcas typu „ szpilka” został uznany przez SN za „inny podobnie niebezpieczny przedmiot”.
Znamię „środek obezwładniający” to trzeba go skonfrontować z innymi art. Np. z art. 280 kk gdzie mowa o doprowadzeniu do stanu nieprzytomności. Ustawa używa dwóch podobnych określeń „ obezwładnić” i „doprowadzić do nieprzytomności”. Każdy nieprzytomny jest obezwładniony, ale nie na odwrót. Pojęciem „obezwładnienia” określamy niezdolność do wykonywania ruchów.
Od strony przedmiotowej w obydwu tych analizowanych typizacjach, czyli w art. 22 kk i art. 223 kk występuje to samo znamię „ podczas lub w związku z pełnieniem obowiązków służbowych”. W tym przypadku rozumiemy je tak samo.
Od strony podmiotowej / tak jak już mówiliśmy w związku z art. 135 kk / mamy do czynienia z nastawienie na ukrzywdzenie, występuje tu podmiotowe znamię, co sprawia, że jest to przestępstwo kierunkowe w konsekwencji, czego popełnione być może TYLKO z zamiarem bezpośrednim.

OCHRONA MIRU DOMOWEGO – 193 KK, DZIAŁANIA MAJĄCE NA CELU WYMUSZENIE – ART. 224 KK
Przechodzimy do typizacja, która odnosi się do pewnych stanów faktycznych ostatnio często występujących, chociaż nie w czystej posiali a postaci wymagającej kumulatywnej kwalifikacji prawnej.
Pielęgniarki niezadowolone ze swojej sytuacji wtargnęły do Urzędu RM i rozsiadły się w jakimś gabinecie domagając się rozmów. / Nie rozstrzygamy czy mają słuszne roszczenia czy nie, a tylko o drogach, jakie wybrały dla osiągnięcia celu/. Te kobiety za jednym zamachem naruszyły dwa przepisu kk tj. przepis art. 193 kk – tyczący ochrony miru domowego i art. 224 kk – opisujące właśnie działania mające na celu wymuszenie czy to decyzji pewnych organów czy to funkcjonariusza.
Art. 193. Kto wdziera się do cudzego domu, mieszkania, lokalu, pomieszczenia albo ogrodzonego terenu albo wbrew żądaniu osoby uprawnionej miejsca takiego nie opuszcza, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do roku.
Art. 224. § 1. Kto przemocą lub groźbą bezprawną wywiera wpływ na czynności urzędowe organu administracji rządowej, innego organu państwowego lub samorządu terytorialnego, podlega karze pozbawienia wolności do lat 3.

§ 2. Tej samej karze podlega, kto stosuje przemoc lub groźbę bezprawną w celu zmuszenia funkcjonariusza publicznego albo osoby do pomocy mu przybranej do przedsięwzięcia lub zaniechania prawnej czynności służbowej.
§ 3. Jeżeli następstwem czynu określonego w § 2 jest skutek określony w art. 156 § 1 lub w art. 157§ 1, sprawca
podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5.

Art. 193 kk – jest to przepis, który tyczy nie tylko tych pielęgniarek a okupacji kopalni węglowej i innych tego typu pomieszczeń. Naruszenie miru domowego – jest to przestępstwo, którego przedmiotem ochrony jest prawo do swobodnego dysponowania określonymi tu pomieszczeniami i miejscami. Trzeba zwrócić uwagę bardzo szeroko ujmuje ustawodawca przedmiot ochrony. To nie są tylko lokale lub poniszczenia to są także ogrodzone wolne przestrzenie, czyli ogród, parking ogrodzony, także podlegają tutaj ochronie a więc przedmiot wykonawczy jest opisany bardzo szeroko.
Mamy tutaj do czynienia z przestępstwem formalnym Istotne jest, że ktoś narusza mir domowy, czy coś ujemnego, negatywnego z tego wyniknęło to nie należy do istoty tego przestępstwa. Ponieważ jest to przestępstwo formalne polegające na tym, że jakaś osoba fizyczna, sprawca, znalazł się tam gdzie nie należy to ustawodawca musiał wyraźnie przewidzieć w opisie zaniechanie i stąd dwa znamiona czasownikowe:
1. wdziera się
2. nie opuszcza na żądanie .
To nie opuszcza na żądanie odnosi się do sytuacji dwojakiego rodzaju:
1. albo sprawca wdarłszy się został poproszony o opuszczenie
2. albo / co miało miejsce w przypadku pielęgniarek/ one znalazły się tam bez jakiegokolwiek naruszenia prawa , ale nie wyszły na żądanie, nie opuściły tego miejsca na żądanie.
Przestępstwo to jest przestępstwem formalnym, które można popełnić zarówno przez działanie jak i przez zaniechanie, bo ustawodawca o tym zaniechaniu wyraźnie wspomina.
Teraz przykład o tym, że to ustawodawca decyduje o tym czy mamy do czynienia z tylko z przestępstwem umyślnym czy też z nieumyślnym. Ktoś będąc w dużym supermarkecie zbyt długo tam przebywał i w rezultacie tego supermarket został już zamknięty i na skutek swojej nieuwagi tam się znalazł – nieumyślnie to nie jest przestępstwo, dlatego przestępstwa, o którym mówimy konieczna jest umyślność, czyli co najmniej - zamiar ewentualny, czyli sprawca musi, co najmniej liczyć się z ewentualnością, że będzie niechcianym gościem, że wypowiedź np. tycząca tego, że proszę opuścić budynek odnosi się także do sprawcy i mimo tego nie czyni.
Natomiast samo wdarcie się wymaga niewątpliwie zamiaru bezpośredniego.
Wdarcie może być zrealizowane tylko z zamiarem bezpośrednim a niedopuszczenie na żądanie może być zrealizowane z zamiarem ewentualnym.
Wszystkie te grupy zawodowe, które okupują poniszczenia, naruszają mir domowy w określonym celu i w z związku z tym w takim przypadku równocześnie wypełnione są znamiona przestępstwa z art. 224 kk to jest właśnie przestępstwo wymuszenia.
Np. posłowie samoobrony okupują mównicę w Sali sejmowej uniemożliwiając prowadzenie obrad a to po to, aby osiągnąć zmianę porządku obrad. / W stosownym momencie wrócimy do tego przykładu, aby zając się immunitetem funkcjonariusza publicznego /. Ustawa w art. 224 kk opisuje te czynności zmierzające do wymuszenia przy pomocy pewnych znamion dodatkowych, mianowicie mowa jest o: przemocy, groźbie bezprawnej.

Przemoc – jest to oddziaływanie o charakterze fizycznym zmierzające do czy to podjęcia określonego zachowania niezgodnego z wolą zainteresowanego, czy to uniemożliwienia oporu. Ta przemoc może mieć charakter bezpośredni względem pokrzywdzonego lub pośredni. Ma to istotne znaczenie, bo w przepisie art. 224 kk mowa po prostu o przemocy a w art. 191 kk użyto tam również znamienia przemoc, ale wobec osoby. Przemoc wobec osoby to jest przemoc działanie fizyczne skierowane na człowieka, na pokrzywdzonego, na jego ciało, a przemoc bez tego określenia obejmuje także działanie pośrednie, które uniemożliwia pokrzywdzonemu realizację jego decyzji woli. Np., jeśli ma się odbyć rozprawa w sprawie, w której sprawca jest oskarżonym a on odcina dopływ prądu do budynku sądu to uniemożliwia realizację, zamierzonego przeprowadzenia rozprawy, choć bezpośrednio, na żadną osobę nie oddziaływał. Jeśli komornik sposobi się donajęcia naszego mienia, by dokonać spisu inwentarza by rozpoczęła się egzekucja – to sprawca może działać dwojako - może go pobić i będzie to przemoc p-ko osobie a może uszkodzić samochód tak, aby nie był w stanie dojechać na miejsce, w którym znajduje się nasz majątek, a więc może zastosować przemoc nie p-ko osobie tylko pośrednio.
W art. 224 kk nie użyto określenia „ przemoc wobec osoby’ a więc idzie tu zarówno o przemoc skierowaną bezpośrednio na osobę jak i przemoc pośrednią.

Groźba bezprawna to pojęcie ustawowo zdefiniowane w słowniczku art. 115 § 12 kk
§ 12. Groźbą bezprawną jest zarówno groźba, o której mowa w art. 190, jak i groźba spowodowania postępowania karnego lub rozgłoszenia wiadomości uwłaczającej czci zagrożonego lub jego osoby najbliższej; nie stanowi groźby zapowiedź spowodowania postępowania karnego, jeżeli ma ona jedynie na celu ochronę prawa naruszonego przestępstwem.
Ta definicja jest definicją 4802… a mianowicie groźbą bezprawną jest:
1. Po pierwsze groźba karalna, groźba przewidziana w art. 190 kk, jest to groźba popełnienia przestępstwa na szkodę pokrzywdzonego czy jego najbliższych o ile wzbudza uzasadnioną obawę realizacją. Nawiązać trzeba do tego, o czym mówiliśmy w związku z pojęciem skutku. Pojęcie skutku pojmowane może być wąsko w znaczeniu zmian o charakterze materialnym, ale też / i pani prof. się ku temu składnia / szerokim i tu mamy właśnie przykład tak rozumianego skutku. Obawa to jest skutek charakterze niematerialnym to jest pewien rodzaj przeżycia psychicznego, od jego wystąpienia ustawa uzależnia byt tego przestępstwa. Obawa jest w pełni subiektywnym sposobem reakcji dlatego też tutaj pojawia się obiektywizujące określenie „ uzasadniające” czyli obawa taka która nie jest rezultatem nadwrażliwości histerycznego charakteru , tylko jest to reakcja która powstałby mogła u każdego roztropnego człowieka .

2. Nadto zgodnie z definicją zawartą w słowniczku ustawowym „ groźbą bezprawną” jest także groźba spowodowania postępowania karnego i tu oczywistym jest, że nie idzie o realizację obywatelskiego uprawnienia do zgłaszania powiadomienia o popełnionych przestępstwach. Chodzi tu o prokurowanie fałszywych oskarżeń, groźba fałszywego oskarżenia, wytworzenia fałszywych dowodów popełnienia przez kogoś przestępstwa.
3. Groźbą bezprawną jest także groźba rozpowszechnienia wiadomości uwłaczających czci.
Groźby rozpowszechnienia informacji uwłaczających czci to w istocie są to groźby tego, o czym mowa w art. 212 kk czyli zniesławienia. Podniesienie zarzutów o takim charakterze stanowi przestępstwo z art. 212 kk. właśnie w kontekście odpowiedzialności za czyny p-ko funkcjonariuszom publicznym trzeba podkreślić, że w demokratycznym państwie prawa okolicznością wyłączającą bezprawność takich zachowań jest nasze obywatelskie prawo do krytyki, bez prawa do krytyki, bez wolności słowa nie ma demokracji. Groźby rozpowszechnienia informacji uwłaczających czci to nie jest obywatelskie prawo do krytyki. Ten, kto mówi funkcjonariuszowi, który wadliwie pracuje ‘ ja poinformuję prasę jak Pan jest niekompetentny” to oczywiście nie jest groźba bezprawna to jest obywatelskie prawo do krytyki. Tam gdzie służy nam prawo do krytyki tam nie może być mowy o groźbie karalnej.
Czy przestępstwo wymuszenia jest przestępstwem skutkowym czy bezskutkowym.
Ustawa mówi „ wywiera wpływ’, można mieć wątpliwości przy takim sformułowaniu, ale art. 245 kk

Art. 245. Kto używa przemocy lub groźby bezprawnej w celu wywarcia wpływu na świadka, biegłego, tłumacza, oskarżyciela albo oskarżonego lub w związku z tym narusza jego nietykalność cielesną, podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5.

Podobne znamię, ale inaczej ujęte. Tam użyto znamienia „ w celu wywarcia skutku„ wywiera wpływ to jest określenie skutku czyli rezultatem sprawcy jest modyfikacja postępowania to nie jest tylko cel przyświecający sprawcy jak to ma miejsce w art. 245 kk to jest efekt działań sprawcy. Jest to przestępstwo skutkowe.
Natomiast w § 2 gdzie przedmiotem wykonawczym nie jest organ tylko funkcjonariusz już nie jest wymagana ta modyfikacja ustawa mówi „ w celu zmuszenia funkcjonariusza” a więc rzeczywista modyfikacja postępowania nie stanowi tu skutku jest to, zatem przestępstwo formalne. Wystarczy samo zastosowanie przemocy lub groźby bezprawnej z nastawieniem na modyfikację zachowania funkcjonariusza publicznego, np. policjantowi interwencjonującemu ktoś przykłada nóż do szyi i powiada „ jak nie odstąpisz od swojej czynności to Cię zabiję” nawet w tedy, gdy funkcjonariusz nawet o jotę nie zmieni swojego zachowania to przestępstwo jest już dokonane. Tam gdzie idzie o zagrożenie osoby ustawodawca karze wcześniej. Nie czeka aż na zmianę w zachowaniu funkcjonariusza.
Typ kwalifikowany z §3, kwalifikowany przez następstwo. Przemoc zastosowana względem funkcjonariusza powoduje jakieś ujemne skutki dla zdrowia albo te, które opisuje art. 156§1 kk, czyli ciężkie uszkodzenie ciała albo tzw. średnie uszkodzenie ciała z art. 159$1 kk. Sankcja karna w art. 156 § 1 kk i sankcję karną z art. 224$3 kk. Surowsza sankcja jest w art. 156 kk wobec tego nie ma, co jak powodować ciężkie uszkodzenie ciała funkcjonariuszy. Na pierwszy rzut oka powinno być inaczej. Jeśli przydajemy funkcjonariuszom szczególną ochronę to i sankcja karna za uszkodzenie funkcjonariusza powinna być wyższa niż w przypadku osoby, która funkcjonariuszem nie jest.
Typy kwalifikowane przez następstwo cechują się stroną podmiotową mieszaną.
Mamy tu do czynienia z działaniem przemocą na funkcjonariusza w typie podstawowym mamy zrealizowane przestępstwo nie tylko umyślne, ale zarówno z zamiarem bezpośrednim, ale skutek w zakresie uszczerbku na zdrowiu nie jest objęty umyślnością tak jak to ma miejsce w art. 156§1 a jest to skutek objęty nieumyślności. A więc jest to strona podmiotowa m

joshy

Dzięki wielkie, na pewno się przyda ;]

Jeszcze jedno pytanie. Wiem, że wszyscy woleliby o tym egzaminie jak najszybciej zapomnieć, ale prosiłabym jeszcze o odpowiedzi na pytania z egzaminu.
Niestety nadal nie wiem jakie były prawidłowe...

ewa28

....a egzamin coraz bliżej... masakra ... Kto może byc sprawcą przestepstwa uzurpacji władzy????????
1. tylko funkcjonariusz publiczny
2. tylko osoba pełniąca funkcje publiczne
3. ani funkcjonariusz ani inne osoby pełniące funkcje publiczne
4. inna odpowiedź jest prawidłowa
która jest dobra???????

MagdaM

[link widoczny dla zalogowanych] poproszę o wersję w wordzie

Sylwiaa R.

Camishla

dobrze mówisz Sylwia : odpowiedź D

Camishla

Mam nowe notatki tzn. jakieś nowe, od dziewczyny która pisała teraz warunek, moim zdaniem są dobre jest prawie wszystko z tego chorego sylabusa, to są notatki z 2009 r. ale zmian jest niedużo i zapewne każdy je wyłapie, chętnych kieruje na mój mail: [link widoczny dla zalogowanych], jeśli chcecie to wam wyślę. Pozdrawiam i łączę się w bólu z tymi którzy tak jak ja zaczęli się uczyć na poprawkę.... Sad

ewa28

dzięki dziewczyny, a jeszcze jedno pytanie z tych testów, gdzie nie ma poprawnej odpowiedzi zaznaczonej i sama nie wiem?
Czy sprawcą przestępstwa fałszu intelektualnego może być lekarz, który wystawił zaświadczenie lekarskie, będąc w nieświadomości, że to symulant?
1. nie, bo lekarz nie jest funkcjonariuszem publicznym ( - JEST)
2.nie, bo jest to przestepstwo umyślne
3. tak, jeśli w grę wchodzi niedbalstwo
4. inna odp jest prawidłowa
Czy odpowiedzi druga jest dobrze????????

izka

Camishla czy mogę prosić o notatki [link widoczny dla zalogowanych] z góry bardzo dziękuje

aisza28

izka, camishla poproszę o wsparcie, prześlijcie materiały Smile

mail: [link widoczny dla zalogowanych]

dziekuje

Sylwiaa R.

monika.m

Camishla bardzo bym prosiła o notatki, będe Ci ogromnie wdzięczna Smile

[link widoczny dla zalogowanych] DZIĘKI!

ewa28

Mnie się wydaje że tak;
pytanie drugie odpowiedź c, pytanie trzecie b (jest to przestępstwo indywidualne właściwe) a pytanie pierwsze to chyba d .....

kasiuniap1987

ja też bym prosiła o wysłanie notatek w wordzie na [link widoczny dla zalogowanych], z góry dziękuje Smile

aalinka

również proszę o notatki [link widoczny dla zalogowanych], wielkie dzięki